از جمله مهم ترین نظریه هایی که در قرن حاضر ارائه شده که انسان را محور اصلی موفقیت های سازمان می داند،
" نظریه ی سازمان های یاد گیرنده" است.
متأسفانه امروزه بسیاری از مدیران، از فهم این حقیقت بزرگ و تعیین کننده که بهبود مداوم ، نیاز به تعهد سازمان به یادگیری مداوم دارد، عاجزند. در چنین فضایی چگونه می توان انتظار داشت که سازمانی بتواند به پیشرفت نائل شود و افق های جدیدی از فعالیت و کار را فرا روی
خود بگشاید؛ بدون این که بخواهد چیز جدیدی یاد بگیرد.
در فقدان عنصر حیاتی یادگیری، سازمان ها و افراد آن ها تنها شیوه های کهنه را حد اکثر با
" بیان های جدید " تکرار می کنند. و به همین سبب است که سازمان ها در جوامع امروزی غالبا" به کنترل کردن به جای یادگیری تمایل دارند. این سازمان ها افراد را به خاطر کار کردن برای دیگران مورد تشویق قرار می دهند، نه به دلیل بهره گیری از کنجکاوی طبیعی و انگیزه ی فطری یادگیری در وجودشان.
نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که جایگاه و نقش انسان امروزی در توسعه ی سازمان، متحول شده است و این تحول ارزش های حاکم بر انسان در سازمان را نیز تحت شعاع قرار می دهد.
اگر روابط عمومی در این عرصه بتواند با برنامه ریزی های خود و مدیریت صحیح به پیوند بین جنبه های انسانی و حرفه ای کار در سازمان کمک کند؛ قطعا" روند رو به رشد سازمان همواره شتاب بیشتری خواهد گرفت و در نهایت به رضایت مخاطبان ختم خواهد شد. چرا که بسط و گسترش مدیریت بر مبنای کرامت انسانی باعث بهبود کیفیت های رفتاری و رشد و بروز خلاقیت در سازمان شده و به رضایت عمومی خواهد انجامید.
یکی از مهمترین آفت ها که امروز روابط عمومی ما به آن دچار شده است، گم کردن هدف روابط عمومی از ارتباط با مخاطب است یا به بیان ساده تر؛ انتظاری است که مدیران دستگاه ها، سازمان ها و نهاد ها از مدیران روابط عمومی دارند، برای اینکه بتوانند بهتر سازمان را تبلیغ کنند.
نکته ی قابل توجه این است که روشن کنیم اصولا" کار روابط عمومی تعامل و اقناع مخاطب است یا بهره برداری از مخاطب؟!
از آنجا که اغلب مدیران ما متأسفانه به جای آنکه اقناع مخاطب را سرلوحه ی کار خود قرار داده و از آن برای پیشبرد اهداف سازمان بهره ببرند، با نگاهی ابزاری به مخاطب، انتظار بهره برداری از وی را دارند و چالش عمده ی روابط عمومی ها در تعارض با اهداف اصلی روابط عمومی، از همین جا آغاز می شود. 
بنابراین مناسب است که روابط عمومی در هر سازمانی با تشریح کامل اهداف و فعالیت ها ابتدا برای خود و سپس برای مدیران دستگاه، مرز بین روابط عمومی و تبلیغات را روشن و از افتادن در یک مسیر انحرافی برای ادامه ی فعالیت جلوگیری نمایند.
شاید تبلیغات هم به عنوان بخشی از فعالیت های روابط عمومی در هر سازمانی تعریف و مد نظر باشد، ولی هرگز نباید با اهذاف عالی روابط عمومی که همانا به دنبال تعامل دوسویه و حتی تک به تک با مخاطب فعال و هوشمند؛ همراه با واقع گرایی، جدیت و شفافیت است و در این زمینه بیشتر دارای یک مسئولیت اجتماعی است و در برابر افکار عمومی نیز پاسخگو است؛ یکی شمرده شده و اشتباه شود.
آقای " غلامرضا کاضمی دینان" در وبلاگ خود ( اینجا ) به تفاوت های بین روابط عمومی و تبلیغات به تفکیک موضوع بحث کرده اند که مطالعه ی آن خالی از لطف نیست.
