تا کنون هرآنچه در مورد روابط عمومی گفته ایم، بحث افسران روابط عمومی و نگاه مدیران بالادستی به روابط عمومی بوده است و کمتر به مقوله ی روابط عمومی از نگاه مردم و جامعه به طور عام پرداخته شده است.
هرچند که تا کنون پژوهش مشخصی در این خصوص انجام نپذیرفته و اطلاعات آماری و تحقیقی قابل اتکایی در این مورد نداریم ولی بر اساس تجربیات، مشاهدات و نظراتی که در قالب های مختلف بیان شده است، می توان گفت که درک و تصور اغلب مردم از روابط عمومی به عنوان گروهی از افراد است که نقش سرپوش گذاشتن بر خطاهای سازمان را برعهده دارند و سعی می کنند چهره ی نه چندان مطلوب سازمان را به صورت موجه و قابل تحمل ارائه کنند.
البته باید اذعان داشت که در این میان متولیان روابط عمومی همواره سعی داشته اند در فعالیت های خود، بیشتر مخاطبان خاص را مورد توجه قرارداده و از توده ی مردم غافل شده اند.
هرچند که برای کسی که درگیر کار روابط عمومی است، می داند که این حرفه چقدر کار طاقت فرسایی است. کسانی که به فعالیت روابط عمومی می پردازند بایددارای مهارت هایی خاص که عبارتند از سطح بسیار بالایی از مهارت های ارتباطی کتبی و شفاهی ؛ کارگزار روابط عمومی باید در رشته های مختلف علوم اجتماعی مهارت داشته و مدیریت بر زمان را به خوبی درک کرده باشد. کارگزار روابط عمومی باید علاوه بر شناخت کامل بر کار و فعالیت های رسانه ای، در امر تبلیغات نیز دارای مهارت باشد؛ مهرت در برنامه ریزی سازمانی نیز در روابط عمومی بسیار مهم است.
کارمند روابط عمومی باید قادر به مقابله ی مناسب در شرایط تحت فشار باشد. او باید توانایی کنار آمدن با سؤالات رگباری و مکرر رسانه ها و مخاطبان را داشته باشد.روابط عمومی باید به طور مؤثر، آماده ی پاسخگویی به انتقادات باشد تا بدین وسیله از شهرت سازمان خود دفاع کرده و اجازه ندهد که این شهرت زیر سؤال رود. و مهم تر این که کارکنان، افسران و مدیران روابط عمومی با چنین ویژگی هایی هیچ گاه نمی توانند نقش توجیه گر را ایفا نمایند بلکه باید نبض جامعه را به سمت فعالیت های سازمانی خود هدایت کنند تا بتوانند این نگرش منفی در جامعه را تعدیل نمایند.
